Hanami 2016

At dahil magiging busy na ako next week ay ihahabol ko na ang post na ito. Actually meron pa akong isang ganap na nangayari nung weekend (April 16-17) na ipo-post ko sa mga susunod na araw. Ang gala namin ni Madam sa Noto. Anyways....

Last year nasa Tokyo pa ako kaya sa Inokashira Park ako nagpunta para kumuha ng litrato ng sakura/cherry blossoms. Ang aga ko umalis kasi mag-isa ko lang naman tapos umuulan pa.

Cherry blossoms at Inokashira Park. Spring 2015. Ang aga ko gumising atbumyahe para dito. ^_^

So this year balik ulit ako sa Shinjuku Gyoen National Garden. Meron kasi imi-meet na friends si Madam from Singapore na kakilala ko rin naman and dun sila pupunta. Tutal wala naman ako gagawin sa bahay kaya sumama na rin ako.

We were planning to do picnic under the cherry blossom trees (the usual na ginagawa ng mga Hapon pag hanami) pero dahil umuulan lumibot na lang kami.

April 3, 2016

Shinjuku Gyoen National Garden

From Shinjuku Station nilakad na lang namin papuntang park. Sobrang dami ng tao. Mankai(Full bloom) na kasi ang sakura this week kaya dagsa ang mga tao sa park. Sa entrance pa lang ang haba na ng pila sa ticket booths. Yup meron entrance sa park na ito. But I don't bother paying for an entrance fee because the park is really well kept. Yun nga lang bawal ang alcoholic drinks sa loob ng park. Kaya mas pipiliin ko ang park na ito over Ueno park pagdating sa hanami.

 At dahil nasa Japan kami ang organized lang kasi pagpunta pa lang sa ticket booths e may cut-off nang nangyayari para nga naman hindi mag-build-up ang number ng tao. Maraming tao pero hindi naman kami naghintay ng matagal kasi swabe lang mula pagbili ng tickets hanggang pagpasok sa loob ng park.

Cloudy ng araw na yun kaya medyo madilim yung mga kuha ko. Pero kahit anong panahon, mapa-maaraw man o makulimlim, ay hindi pa rin nawawala ang kagandahan ng mga sakura. Kung pwede lang sana ako magkaroon ng ganitong puno sa bahay namin saya ko lang.

Dahil sobrang lawak ng park hindi mo mafi-feel na sobrang dami ng tao. Walang gitgitan. Kung gusto magpakuha sa ilalim ng sakura trees walang problem. Kahit yung parang nakadungaw ka lang tapos buong paligid ng mukha mo napapalibutan ng sakura walang problema. Ganern. Parang ganito.

Hi duhrrrr!

Most of the times pinagmamasdan ko lang yung paligid. Appreciating the scenery ba. Habang yung mga kasama namin e nagkukuhanan ng litrato bilang first time nila dito. Sobrang ma-mimiss ko ito pag umalis nako ng Japan. I think this would be my last hanami. Malapit na kasi ako umuwi ng Adelaide and mag-settle doon for good. Andun na kasi ang mag-ama ko. Ako na lang ang kulang. ^_^

Meiji Jingu/ Meiji Shrine

Pinasyal rin namin yung mga kasama namin na galing SG sa Meiji Jingu or Meiji Shrine. Actually ako talaga nag-suggest na pumunta dito. Kasi naman sa 6 na taon ko sa Tokyo e hindi ko pa napupuntahan ito. Sobrang curious lang ako kasi karamihan sa mga artista na nagpupunta sa Japan at napapadpad sa Tokyo e pumupunta sa Meiji Shrine. So feeling ko kailangan ko rin siya mapuntahan. Kailangan talaga kahit hindi ako artista. :P

From Yoyogi Station nilakad na lang namin papunta sa shrine. Pero mas popular sa tourist yung kabilang daan. Mula sa Harajuku Station. Either way accessible naman siya pero mas malapit kung sa Harajuku Station ka manggagaling.

Uma-artsy chururut ;)

Mas nagandahan/ na-appreciate ko yung daan papunta sa shrine. Meron kasi siyang forestry feels. Ganern. Sobrang nakaka-relax. Ansarap mag-muni-muni habang naglalakad. Pwede ka ring mag-emote. Pede ring feeling mo nasa isang music video ka ganern.

Okay naman yung shrine. Madaming tao. Para sa akin nothing spectacular. Pero popular yata ito sa mga nagpapakasal. Ilang minutes lang kami nag-stay then umalis na kami.

Since sa Harajuku Station naman daan namin papuntang Shibuya e pinakita namin sa mga kasama namin yung famous Takeshita Street. Harujosko. Walang pinagbago. Hindi mahulugan ng karayom sa sobrang dami ng tao. Kahit ako hindi ko nanainisin na pumasok sa street na yun. Dahil ayoko pang mamatay ahaha. Joke. Para hindi mashado morbid, ayokong paglabas ko sa street na iyon e may parte ng katawan ko na kulang o di kaya gula-gulanit na ang pagkatao ko. Pagkatao talaga ahahaha!

From Harajuku lipat kami sa Shibuya. Siyempre hindi nila pinalagpas na magpakuha kay Hachiko. Pati na rin ang pamosong Shibuya Crossing. Pero dahil weekend sobrang tao as usual. From there nagpaalam na kami ni Madam na uuwi na kami. At dahil mukhang pagod na rin naman na yung mga kasama namin e nagdecide na rin silang bumalik sa hotel nila. Grabe na-miss ko ang Shibuya. Na-miss ko ang Tokyo.

Sakura in Yokohama

No filter!

A week before ng gala namin sa Shinjuku Gyoen Garden (Easter Sunday) nakita ko yung sakura na ito malapit sa Yokohama Stadium. Yung church kasi na pinagsisimbahan namin (Yamate Sacred Heart Cathedral) e malapit sa Ishikawacho Station. After ng mass maglalakad na kami ni Madam from Ishikawacho Station papuntang Sakuragicho Station para bawas sa pamasahe hehe. Nadadaanan namin palagi ang Yokohama Stadium. Bago kami tumawid sa isang crossing nakita ko na siya. As in nag-iisa lang siya na puno na yun and sobrang pink. Sobrang pink gusto ko kainin haha.

A week after naman (ng gala namin sa Shinjuku Gyoen) e naglakad lakad kami ni madam. Exercise ba. Actually may pinuntaha kaming grocery store and kinda malayo pero para may exercise na rin kami nilakad namin. At bukod sa exercise may bonus pa kaming nakita.

Near Yokohama Internation Stadium/Nissan Stadium

Near Ikea

Hi durrrrr ulit!

Balakubak sa tubig ^_^

Pabagsak na rin ang mga talulot ng sakura kaya mukhang may balakubak ang paligid. Oo yun ang tawag ko sa mga nahulog na sakura petals. Habang nasa ilalim kami ng mga puno ng sakura biglang humangin. It's raining men este sakura petals! Ang sarap mag-emote ahahahaha. Feeling ko nasa isang koreanovela ako. Si Lee Min-ho na lang ang kulang! Landi.

Minsan talaga pag panahon ng Hanami mas makikita mo yung mga magagandang sakura sa mga lugar na hindi ganun kasikat. Yung mga tipong sa tabi-tabi lang. Mas konti ang tao. Mas maeenjoy mo. Parang sa buhay lang ng tao. Kakatingin mo sa mga bagay na sinasabi ng iba na maganda hindi mo na napapansin yung kagandahan ng mga bagay na nasa tabi mo lang. Oo epekto ng kakabasa ko ng Wattpad stories at pakikinig sa Stay ni Daryl Ong ahahahaha. Lintek.

Up next.... parang The Buzz lang.

Yung next post ko will be our Noto trip. Noto is a peninsula that projects north into the Sea of Japan from the coast of Ishikawa Prefecture in Central Honshuu, the main island of Japan (accdg. to Wikipedia). So bandang west side ng Japan. Hindi rin ako aware sa lugar na ito ng Japan. May nag-offer lang ng tour package kay Madam tapos ask niya kung gusto ko daw. Why not chocnut?!


Hanggang sa muli.
Bow.

Wattpad

Naririnig ko na siya before pero hindi ko naman siya masyadong pinapansin. Tapos biglang naging movie yung Diary ng Panget na galing din Wattpad. Pero hindi ko pa rin sinubukan i-visit yung site. Lately wala kami masyado work kaya medyo boring. After reading the news and showbiz chismax in the morning e wala na akong ibang alam basahin. Mahilig ako magbasa pero halos lahat in English. Walang Tagalog. Feeling ko kasi parang ang korni pag Tagalog. Alam niyo yung "romance" pocketbook sa Pinas na maninipis and minsan pina-parent ng 5 pesos? Feeling ko ganun yung binabasa ko hehe. Andami kong books na nakatengga ngayon at hindi ko na natapos basahin. Andali kong ma-distract kasi. Pati yung libro na binigay sakin ni Elotte nung pasko. (Sorry Sis! Malapit ko na siya basahin promise. Nakabili nako bookmark ahahahaha) Anyhoo lately na-intriga ako sa mga Text-serye na nakikita ko sa facebook kaya pati yun pinatulan ko basahin. Na-realize ko OK din pala magbasa ng mga love stories in Tagalog. Merong maganda, merong tsaka. After ilang stories medyo nakukulangan nako sa mga text-serye. Kaya naisipan kong i-try magbasa sa Wattpad.

The Tinedyer in me.

Nakakahiya mang aminin pero yung binabasa ko sa Wattpad puro teen fiction. I know I know. Pwede niyo kong husgahan na ambabaw kong tao. E ganun talaga. Antanda ko na para sa ganyang mga stories. Doblehin mo yung edad ng isang teenager e ganun na yung edad ko ngayon. Kahit ganito nako katanda e may konting space pa rin sa puso ko para sa mga kilig moments ng teen love stories. Minsan feel na feel ko na teenager pa rin ako kapag nagbabasa ako ng ganitong genre ng stories with matching feeling ko rin ako yung bidang babae. Ganyan talaga pag tinamaan ng kabaliwan. Minsan lang naman. Pagbigyan niyo na.

At dahil nga bago pa lang sa Wattpad yung unang story na nabasa ko e hindi pala kumpleto! (The Devil + The Angel = Love?) Actually nasa kalagitnaan nako nung paalalahanan ako ni Madam na i-check ko kung completed ba yung binabasa ko or on-going or under hiatus. E kinda na-hook nako sa story. Tapos ayun nga on-going ang status ng pucha! At ang huling update? February 2015!!! Anong petsa na ngayon di ba???? April 2016! More than a year nang hindi naga-update yung author. So malamang wala na talaga yung story. Kahit alam kong hindi tapos tinuloy ko na lang yung pagbabasa kasi nanghihinayang ako sa naumpisahan ko. Sayang talaga kasi para sa akin ang ganda mag-construct ng story nung author.

Yung nababasa ko pa lang na stories ngayon e puro related sa bad boy na na-inlove sa isang nerdy nerdy girl. Ang childish ko lang. I know right? Naalala ko tuloy na minsan sinabihan ako ng tatay ko na para akong bata kasi kahit matanda na ako ang hilig ko pa daw sa cartoons. Anyways may nabasa na rin akong story na hindi kagandahan to the point na maraming part na iniscan ko lang yung page masabi lang na natapos ko siya. Kaya kinda nilevel-up ko yung criteria ko sa pagpili ng stories sa Wattpad na babasahin ko. Kailangan nasa millions na yung count ng mata and more than 500K na yung stars niya. Oo na hindi ko alam kung ano ba yung mata and star. Views ba yun and likes? Ah basta yun na yun. At ngayon nga gusto ko lang ikwento ang unang Wattpad story na nakapag-paiyak ng bonggang-bongga sakin. Iyakin talaga ako kaya pwedeng ako lang naiyak sa story na ito hehehe.

The Good Girl's Revenge - iyan yung title ng story. Pero bago ko siya binasa, nauna ko ng basahin yung Book 1 which is The Four Bad Boys and Me. Base dun sa nakalagay sa description e published na yung 2 stories na yun. Kaya naisip ko malamang maganda kasi nga published na nga. Hindi naman siguro mag-aaksaya ng time and resources yung publisher kung hindi maganda. At hindi naman ako nagkamali. Tapos ko na yung Book 1 and kasalukuyang nasa kalagitnaan na ako ng Book 2. Bakit ako gumawa kagad ng post? E kasi naman nasa denial stage na naman ako ng pagbabasa. Yung stage na alam mong matatapos na yung book na binabasa mo and ayaw mong matapos kasi nga maganda kaya kinda dinedelay mo yung pagbabasa. Ganyan madalas nangyayari sakin kaya andami kong mga sinimulan na basahin na books na hindi ko pa rin tapos. Hanggang sa tuluyan ko ng makalimutan.

Nagandahan talaga ako sa point na muntik na akong mag-iwan ng message sa author or mag-comment dun sa story. Kaso profile ko sa Facebook yung nakalink sa Wattpad kaya nahiya naman ako. Anyways ang galing mo talaga Ms. A! Tagos sa buto yung iyak moments. Pati puso ko sumakit! Oo ganyang level ahahahahaha! At dahil magiging busy na kami next week e tatapusin ko na yung binabasa ko. Yun lungs.

Hanggang sa muli! Bow.

2018 FIFA World Cup Russia Qualifiers (Japan VS Afghanistan)

Last week March 24,2016 (Oo 'Teh. 'Di ka namamalikmata. Last week lang nangyari. Andami ko na kasing time para mag-update ng blog.), we watched the Japan versus Afghanistan qualifying game at Saitama Stadium 2002 for the 2018 FIFA World Cup Russia. I am not really a very big fan of soccer (onti lang. dahil lang kay papa Hasebe ganern) but watching Jaan's national soccer team play live is not a bad experience right?

We traveled around 80 minutes by train to reach Saitama Stadium. Nakarating kami ng Urawa Misono Station ng around 6:10pm. 7:30pm ang start ng game. Alam na alam mo pag may game. Sobrang dami ng tao sa train station tapos karamihan sa kanila naka-shirt na same with the team's uniform.

There were so many people but there were no long lines. Ang organized lang kasi sa stadium. Your entrance gate depends on your seat number. And after entering the stadium meron ulit entrance kung saan pinakamalapit ang seat mo. Bawal nga pala magdala ng pet bottles na hindi affiliated sa sponsor nung game. And pedeng magdala not more than 600ml. May dala kasi kaming bottled water and onigiri in case na magutuman kami. Yung pet bottle ni Madam e inallow pero pinatanggal yung takip. Yung sa akin hindi napansin ni Kuya (na hindi ko naman ininom kasi baka maihi lang ako).

(L-R) Junko-san, Hayakawa-san, Madam, and Mey

Sobrang overwhelming ng pakiramdam pagpasok na pagpasok namin sa mismong stadium (papunta sa aming designated seats). First time ko nga palang makapasok sa isang stadium dito sa Japan. 'Di pa man kasi nag-uumpisa e nagcha-chant na ang supporters ng Japan team. Alam mo yung ansaya-saya ng pakiramdam na nakangiti lang ako pero kapag tinanong mo ako kung bakit ako masaya e isasagot ko sayo na "Hindi ko alam.". Iba pala talaga pag manonood ka ng live game. Sabi ko nga sa IG post ko sobrang nakakaproud ng pakiramdam kahit hindi ako Hapon.

Medyo pinaghandaan ko nga pala ang game na ito bilang medyo may kalamigan pa rin ang panahon kaya bukod sa patong-patong na suot at boots (at feeling ko ako lang naka-boots) e may baon akong maliit na kumot na fleece, gloves at bonnet. Di bale ng maraming bitbit kesa naman mamatay ako sa lamig.

Selfie time :)

I had to wear my bonnet kasi nilamig nako. Malamig promise!

Sobrang grabe ang supporters and fans ng Japan team. Ay kung andun lang kayo matutuwa rin kayo. Hindi sila tumitigil sa pagsigaw, pagtalon at pagchi-cheer. Effort sa pagchant, pagsuot ng uniform, at pagdala at pagwagayway ng towels and big-sized banners. Astig!

The screen near our seats. Goal! Hi moon :)
 

During halftime break ay nagbanyo si Madam tapos ako naman pumila para bumili ng hot cocoa. Ang sarap lang naman kasing humigop ng something mainit dahil anlamig. Buti nga hindi umulan e. Kasi kahit umulan ay tuloy pa rin ang game. Baka by that time mamatay nako. Anyhoo nung kami na ang bibili e ubos na lahat ng hot drinks except for coffee. Sayang ang pagpila. Ayaw naman namin mag-kape kasi gabi na and baka hindi kami makatulog e may pasok pa kinabukasan.

Japan won with a score of 6-0

Sabi nung announcer more than 48,000 people ang nasa stadium. Natakot ako. Kasi pano kami uuwi ng sabay-sabay. Yung more than 48,000 katao na yun.

Nahiwalay ng upuan yung kasama naming 2 Hapon. So after the game pinuntahan nila kami para sabay-sabay na kami lumbas. By the way nanalo nga pala ang Japan with a score of 6-0. Kinda nagmamadali kaming bumaba and I was thinking kung bakit. Yun pala nasa harapan na namin yung Japan players. As in umikot sila sa gilid para kawayan yung mga tao. Kung alam ko lang e di kanina pako pumwesto. Ay iba talaga pag nakita mo yung players sa TV and sa personal. Hindi ko lang naaninag masiyado si Hasebe kaya hindi ako nakasigaw ng 'I love you Hasebe!'. Kumaway na lang ako. ^_^ Ansaya lang and nakakakilig at the same time. Landeh.

Kaway-kaway!

Nagka-calculate na kami kung makakaabot ba kami sa last trip ng trains. And we were already thinking of riding a taxi na lang kung hanggang train station kami aabot. Andami naming naglalakad pero tuloy-tuloy lang. Mabagal pero hindi humhinto. At walang nagsisigawan. Hanggang makarating kami ng train station. Hanggang train staion organized ang mga tao. Hindi nila pinapapasok lahat. May cut-off. Ang galing lang talaga. Sobrang nakakabilib.

Sa itsura ng picture na yan hindi niyo iisipin na nakasakay kami ng train. Pero nakasakay kami and sakto kami sa last trip ng huling train na nilipatan namin.

A memorable Japan experience indeed. Olrayt!

Bow.

Spending Christmas and New Year in Japan the second time around

Konti na lang.... konting-konti na lang.... makakapag-post na ko ng para sa year 2016! You know naman my motto: Better late than laterererererer. Olrayt. ^_^

Dec 2015 - Jan 2016

This would be the second time that I spent my Christmas and New Year here in Japan. The first time was in 2012 when I gave birth to Miko. We thought of dining out for our Noche Buena but we cancelled the thought kasi mas masarap kumain sa bahay and mas masarap yung pagkakain e nasa bahay ka lang na. If you're used to Christmas and New Year's celebrations in the Philippines e mamamatay ka sa homesick pagdating sa celebration dito sa Japan. For most Japanese (I think and I observed), Christmas means Christmas cake, roasted chicken and Santa Claus. That's it. At walang magarbong paputok and fireworks display tuwing bagong taon. Kakalungkot 'di ba? Though for sure maraming lugar dito sa Japan kung saan makakapag-enjoy ng bongga ang mga tao for Christmas and New Year celebrations pero iba pa rin siguro pag sa Pinas. Anyhoo as usual idinaan na lang namin sa pagkain lahat.

For Christmas we had nilagang baka, fried chicken, yakitori (skewered grilled chicken), squid rings, baked mac ( Na nagmukhang giant bibingka. Thank you to our faulty oven.), rice (shempre!) and wine. Sa Tita ko (father side) e laging may handang nilaga or anything na may mainit na sabaw pag pasko. Alam ko may meaning yun kasi napanood ko na siya minsan na na-feature sa isang show sa TV. Kaso nakalimutan ko na meaning hehe. Tsaka swak na swak naman dito sa Japan kasi winter kaya masarap ang mainit na sabaw. At dahil hindi kami marunong mag-portion ng mga nilulutong pagkain, mga 1 week naming pagkain yan dahil 3 lang naman kaming kakain.

For New Year we had steamed fish, buttered shrimps, fried pork strips, pansit, fruit salad, mochi/rice cakes and rice. Sa sobrang ganda nung fish na ginawa namin e nag-alangan ako kung masarap ba. And we were surprised that it was delicious as well. Kami na! #ggss

Yung nasa gitna nga pala na orange sa tuktok ay tinatawag na kagami mochi. According to Wikipedia, Kagami mochi, literally mirror rice cake, is a traditional Japanese New Year decoration. It usually consists of two round mochi (rice cakes), the smaller placed atop the larger, and adaidai (a Japanese bitter orange) with an attached leaf on top. Since we are in Japan, I have this feeling that we have to have this thing for our new year celebration. Yun lang. hehe

Hanggang ngayon e pakiramdam ko kitang-kita pa rin sa katawan ko ang lahat ng kinain ko noong pasko at bagong taon. Sobrang clingy. Ayaw umalis.

Since dumating si Miko sa buhay namin, every year ay gumagawa ako ng electronic postcard para sa pasko at bagong taon. Pang-post ba sa facebook at instagram. Para minsanang greetings ba. Ganern.

2012. Hindi pa uso sakin yung collage-collage at kung anik-anik. Our first Christmas in Japan and Miko's first Christmas.

2013

2014. First christmas na hindi kami magkakasamang tatlo nila Basuraman and Miko.

2015

Yun lang.
Bow.

Hokkaido Trip (2015) - Day 3: Hello Furano and Biei!

Warning: Numerous pics ahead..... ^_^

Day 3 (September 1, 2015)

Mayroong public indoor and outdoor onsen (hot spring) sa hotel. Bago kumain ng breakfast e nag-decide kami na mag-onsen muna. As in 6am. Para kami pa lang. Kahit separate ang lalake sa babae (dapat lang!) e medyo nag-aalinlangan parin ako. Pero sayang naman ang experience you know. Kasi naman sa onsen e hubo't hubad. Pede ka lang magdala ng maliit na towel pang-kaskas before lumusong sa onsen. Yung kasya lang pantakip ng mukha. Kakaloka! Pakapalan na lang ng fez. Wapakels na lang kung makita man ng strangers ang pinakatagu-tago kong lihim. Actually keribels lang din naman kasi wala rin naman silang pakialam sayo. And wala naman naninitig.  After 30 minutes siguro may pangilan-ngilang guests na rin ang nasa onsen. By that time e tapos na rin ako hehe. Ang sarap lang dun sa outdoor onsen. Confident naman ako na walang nakakita sa aking hubad na katawan (sana). Very relaxing at iba kasi yung pakiramdam na nasa labas. Yun nga lang mga 2 minutes lang siguro ako dun kasi na-realize ko na kinda dugyot pala yung bato-bato and may nakita akong 1 insekto.

After the onsen thing e derecho na kami for breakfast. Buti na lang kasama namin si Hayakawa-san kasi walang romaji(English alphabet) or english yung menu. Kumbaga siya yung taga-explain samin kung ano yung mga kinakain namin. Hindi ko na maalala kung ilang course yung breakfast (same with dinner) pero Japanese siya. So may mga food na naubos ko, meron yung tinikman ko lang and merong totally hindi ko kinain.

Furano La Terre

So bago lumarga ang mga explorers ay pumunta muna kami sa Popura Farm which is located sa tabi lang ng hotel.

Popura Farm

At madali lang siya makita dahil meron itong higanteng melon na may soft cream sa ibabaw.

Akin ka na lang...akin ka na lang... Aminin niyo kinanta niyo rin.

So far hindi pa naman ako nagtatae sa dami ng melon at soft cream na nakakain ko. Buti na lang busog pa kami from our brekky kaya naghati-hati na lang kami sa half-melon na may 2 flavors ng soft cream: vanilla and melon. Heaven!!!

Soft cream time na naman!

Rokugo Viewing Platform

Bago nakarating ang mga explorers sa kanilang unang destinasyon ay nabighani na kaagad sila sa naggagandahang tanawin ng Furano. Susme! Walang halong exaggeration at eklavoo! 

Akala ko sa TV lang ako makakakita ng ganito.

Farmville

Anpanman with Anpangirl. Nyek!

Furano is known for its lavender fields. And sad to say wala na yung mga lavenders by the time na nakapamasyal kami sa Furano. Pero may iba namang bulaklak na nakatanim so solved pa rin! Olrayt!

View at the Rokugo Viewing Platform

Flowers pa more!

Dumaan saglit sa Takashi Yananase's Anpanman Shop. Sayang e. Tutal andun naman na at wala namang bayad ang pagpasok. ^_^

Kahit napaso ako sa init ng bato hinawakan ko pa rin sa ngalan ng pagpapa-picture.

Furano Jam Garden

Heaven para sa mga mahilig sa jams. Ito na yata ang jam shop na kung saan merong napakaraming uri ng jams ako nakita. At pwede mong tikman lahat! Oo lahat! Meron na rin naka-prepare na biscuits/bread para sa smpling. In fairness naman samin bumili naman kami ng jams after naming tumikim ng bongga-jabongga. Defensive!

Jam Shop

Bago kami pumunta ng Tomita Farm ay may pinuntahan kaming isang tourist spot na kung saan parang doon shinoot yung isang Japanese movie or series yata. Bilang hindi naman ako interesado kaya hindi ko na alam yung detalye. Nyaher. Sinabi naman namin sa Japanese friend namin na puntahan na niya kaso magpapaiwan na lang kami. Kinda magagahol sa oras so next time na lang daw pag nakabalik ulit siya doon. Kaya nagpakuha na lang kami ng litrato sa may malapit na sunflower field.

Yung yumuko pa kami kasi akala namin makukuhanan ng buo yung mga bulaklak sa likod. Salamat kay Ate na kumuha ng aming litrato. ^_^

Farm Tomita

Tanghaling tapat nang makarating kami sa Farm Tomita. Dahil ayaw namin magsayang ng oras e libot pa rin kahit magmukhang kirara.

Nang mapagod ang matanda. 

Lavenders inside the green house.

At siyempre hindi ko pinalagpas na matikman ang pamosong lavender soft cream. Sinubukan ko rin kumain ng kanilang lavender cheese cake bilang paborito ko kasi ang cheese cake. Interesting flavor. Mabango. Ayos na sakin yung natikman ko sila. Pero hindi siya yung uulit-ulitin level. Ganern.

Lavender soft cream. Soft cream na naman!

Kahit walang mga lavenders e sulit na sulit pa rin yung pagpunta namin sa Farm Tomita sa dami ng bulaklak na nakita namin. Downside lang ng medyo tanghali na kami nakarating ay andami ng turista. Nagkaroon pa nga kami ng hindi magandang encounter sa 2 Chinese tourists (base sa lenggwahe na kanilang binigkas). Nasa pila kami ng tindahan ng lavender soft cream and cheese cake at sila ang nasa unahan namin. Tama ba naman na pagkabili nila e kinuhanan muna nila ng litrato yung mga binili nilang pagkain samantalang mayroong ibang tao na nakapila para bumili. We had to say 'excuse me' para maramdaman nila presence namin. At sila pa ang tumingin ng masama. Ediwow.

Hello Biei!

Hirap na hirap ako bigkasin yung Biei. Anyhoo, naglibot kami mostly sa Patchwork Road. Biei is famous for its views of wild fields and hills. Sobrang convenient ng may dalang sasakyan dahil puro 'patches' of fileds ang makikita. Merong rice, corn, potatoes, canola, etc. Very relaxing ang view. Feeling ko nasa New Zealand ako kahit hindi pa ako nakakarating ng New Zealand. Ang lakas maka-sound-of-music. Gusto kong kumanta habang nakikipaghabulan sa mga tupa sa taniman. Pero shempre hindi ko nagawa yun kasi walang tupa and bawal pumasok sa mga fields dahil private sila at pag-aari ng mga magsasaka.

Hi! Ang ineeeeeet!

Shirogane Blue Pond

Huling hirit bago kami tumungo sa airport. Since may konti pa kaming time, naisingit namin ang Shirogane Blue Pond. Partida kasi nagkaligaw-ligaw pa kami. As in nawala kami sa paved road (hello lubak-lubak/bato-bato na daan with matching bangin sa gilid) and may nakasalubong pa kaming malaking traktora. Yung tipong mga ilang minutes pa na ganun yung kalagayan namin e pipilitin ko na yung dalawa kong kasama na magbaligtad ng damit. What an adventure! Muntik na ako maihi sa nerbyos.

Balik tayo sa Blue Pond. Sa totoo lang wala akong idea kung ano ba talaga yung sinasabi nilang blue pond. Pagod na rin akong maglabas ng phone para hanapin sa internet.

Jaraaaaaaaan!

Speechless. I was totally speechless upon seeing this beauty. Tapos sumigaw ako ng WOOOOOOOOOOW! Very grateful for this wonderful creation. Tapos nakita ko na siya sa TV noon. Pero iba pala pag nakita mo ng personal. Nakakamangha! Kahit magdamag ko siyang titigan ayos lang sakin.

Picture-picture

From the Blue Pond dumerecho na kami sa shop kung saan nag-rent kami ng sasakyan. Then hinatid na kami sa Asahikawa Station. From there we transferred to Sapporo then direcho na ng New Chitose Airport.

At dahil wala kaming proper lunch (meaning no rice) e nagutom na ng bongga si watashi. Kaya we had dinner first before buying some omiyage/pasalubong.

Butadonmeijin's pork rice bowl. Sheeerreeeeerrrrp!

At diyan po nagtatapos ang aking Hokkaido trip. Alam niyo ba na nito lang March 26, 2016 ay opisyal ng nagbukas ang byahe mula Tokyo patungong Hakodate via shinkansen (bullet train). Around 4 hours ang byahe one way. Nakaka-tempt! Ahahahahaha.

Kung magkakaroon ng pagkakataon gusto kong bumalik ng Hokkaido. ^_^

Bow.